Graag stel ik jullie voor aan Jehanne Hulsman. Voordat zij slachtoffer werd van een verkeersongeval, was zij een begenadigd musicus en freelance journalist. Speciaal voor ons blog schreef zij een artikel over de verschillende rollen van de diverse personen in het schaderegelingsproces en de nieuwe rol die zij na de schaderegeling in de maatschappij is gaan vervullen. Oordeelt u zelf: 

Rollen 

De eerste keer dat ik Maarten Tromp ontmoette, zat ik in een rolstoel en bezocht hem om zijn medewerking te vragen met betrekking tot een door mij te schrijven boek over letselschade. 

Vanaf dag één werd ik door hem volwaardig benaderd en als professional behandeld. Dat was een zeldzame ervaring, want als je door een ongeluk je leven uit gegooid wordt, de regie erover kwijt raakt, dan tekenen de dagen zich vooral af op een manier waarbij je in de wacht staat en je eigen mening of ervaringen er niet toe doen, omdat je geen professional – meer – bent. 

Een aantal jaren heb ik de unieke ervaringen mogen meemaken, die het gevolg zijn van je rol als slachtoffer in de combinatie met close encounters met de juridische en medische wereld. 

Dat is zeker geen onverdeeld genoegen. Het is een pijnlijk proces, waarbij je hooguit aan het einde van de rit (als die rit dan in ieder geval wèl goed afloopt) te veel kennis hebt opgedaan over de professionele processen in die beide werelden, waarin degene waarom het gaat maar zelden de kans krijgt zijn eigen kleur in te brengen, of zichzelf te blijven. Het gaat uiteindelijk vooral om geld en daarbij dreig je als persoon uit beeld te verdwijnen. 

Mijn verhaal is goed afgelopen en de schikking heb ik gebruikt om rechten te gaan studeren. In 2010 ben ik mijn eigen advocatenkantoor begonnen in Delft. In 2013 heb ik mijn stageperiode met succes afgerond en ben ik onvoorwaardelijk beëdigd. Uiteraard is de rol van advocaat een andere dan de rol van slachtoffer of benadeelde of verdachte. Toch merk ik dat mijn ervaring gemaakt heeft, dat mijn cliënten, die over het algemeen in nare gecompliceerde situaties terecht zijn gekomen, zich thuis voelen op dit kantoor. Omdat aan mij bekend is hoe je je voelt als je geen kant meer op kunt, onder druk staat en afhankelijk bent. Dat hoop ik nooit te vergeten. 

Zo heb ik door omstandigheden de kennis opgedaan hoe het is om in de penarie te zitten en een advocaat nodig te hebben, hoe groot het verschil is tussen hoe het recht op de universiteit onderwezen wordt en daadwerkelijk vorm krijgt, als student en hoe het is om mensen in de penarie als advocaat bij te staan en hoeveel je daar al dan niet mee kunt bereiken. 

‘Het menu is niet het maal’ zei mijn vader over het recht en zo is het. Als op het menu soep staat, wil dat nog niet zeggen dat je die daadwerkelijk gekregen hebt. Als je gelijk hebt, wil dat nog niet zeggen dat je dat gelijk in het recht kunt realiseren. Wel voel ik mij gesterkt in het gevoel dat ervaring met meerdere rollen je helpt, een beter advocaat te zijn.  

Allereerst natuurlijk hartelijk dank aan Jehanne voor haar mooie woorden, met twee diepere boodschappen.

De eerste boodschap is dat de professionals in het schaderegelingsproces het slachtoffer niet uit het oog moeten verliezen. Het slachtoffer is immers de hoofdpersoon. Om die reden heeft zij na haar ongeval het boek: “Alles Goed?!?” geschreven, met als subtitel: “omstreden diagnosen, ongeluk op ongeluk” (ISBN: 90-5179-133-X, 9^e druk, januari 2004). Het boek is nu (meer dan 10 jaar later) nog steeds pijnlijk actueel.

De tweede boodschap van Jehanne is dat slachtoffers zich na – en door – een ongeval niet uit het veld moeten laten slaan. Als nieuwe doelen worden gesteld, kunnen die worden behaald. Zo ging Jehanne na haar ongeval rechten studeren om vervolgens strafrechtadvocaat te worden. Strafrecht zat reeds in haar DNA, want haar vader was hoogleraar strafrecht aan de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR).

Ik heb Jehanne leren kennen als een enthousiast, gedrevenen bevlogen persoon. Die eigenschappen maken haar – in combinatie met haar vlotte, scherpe pen – tot een perfect advocaat. Het ga haar goed! 

Rotterdam, maart 2016

Maarten Tromp