Hebt u dat ook wel eens: een zakenrelatie die uitgroeit tot een persoonlijke vriendschap? Dat overkwam mij met Theo Kremer. Ik zal uitleggen hoe dat kwam. Toen ik in 1996 het boek “Personenschade in de praktijk” had geschreven, werd ik door hem benaderd met de vraag om er bij hem op kantoor eens over te komen praten. Hij was toen hoofd speciale zaken bij Nationale-Nederlanden.

Graag en van harte nam ik de uitnodiging aan, maar wel onder twee voorwaarden. Mijn eerste voorwaarde was dat ik drie dossiers “met” Nationale-Nederlanden ter bespreking zou meenemen. Mijn tweede voorwaarde was dat wij daarna samen zouden gaan dineren, my treat! Dat bleek een schot in de roos. Het gesprek verliep uitstekend en de drie zaken werden vlot getrokken. De basis voor een langdurige vriendschap was gelegd.

Die vriendschap kreeg een speciale dimensie doordat Theo per 1 januari 1998 werd benoemd tot directeur van het Personenschade Instituut voor Verzekeraars (PIV), terwijl ik per die datum mijn eigen kantoor was begonnen.

Een jaar later werd ik door Theo gevraagd om één van de vijf hoofdstukken te schrijven voor het boek dat uiteindelijk “Buitengerechtelijke kosten, vijf visies op de redelijkheid” als titel kreeg en in 2000 verscheen als tweede boek in de PIV-serie. Zie hieronder een foto uit 2000 van de vijf auteurs.

 

Ook daarna hebben wij nog veel samen mogen optrekken. Niet alleen cultureel en culinair, maar ook literair. Inmiddels zijn in de PIV-serie de volgende boeken verschenen:

 

1. Verkeersaansprakelijkheid (1998)

2. Buitengerechtelijke_kosten (2000)

3. Letselschade en de fiscus (2002)

4. Het_gezin_als_schadelijder (2002)

5. Tijd_is_geld (2006)

6. Kind_en_schade, wat_nu (2009)

 

Met gepaste trots merk ik op dat ik aan vier van deze zes boeken heb mogen bijdragen. Het was een voorrecht om samen met Theo Kremer en Siewert Lindenbergh met betrekking tot de laatste twee boeken zelfs de eindredactie te mogen voeren. Theo wist als geen ander van de twee woorden “samen” en “werken” één woord te maken: samenwerken!

Los van dit literair geweld, heb ik ook nog regelmatig samen met Theo de degens mogen kruisen tijdens lezingen, congressen en/of workshops. Dat was altijd een groot genoegen, waarbij het een sport was om de toehoorders het idee te geven dat wij het volstrekt niet met elkaar eens waren en bij wijze van spreken knallende ruzie hadden en/of elkaar de tent uit zouden vechten. Misschien genoten wij daar zelf nog wel het meeste van…

Op 24 mei 2016 werd een afscheidsseminar voor Theo georganiseerd, omdat hij nu met pensioen gaat. Tijdens dat seminar ontving Theo als dank voor zijn jarenlange inzet voor een meer evenwichtig en efficiënt schaderegelingstraject niet alleen het eerste exemplaar van een speciaal Kremer-bulletin, maar werd hij ook geridderd in de Orde van Oranje Nassau! Zie de trotse foto’s hieronder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Graag en van harte heb ik een bijdrage geleverd aan het Kremer-bulletin. Het bulletin kunt u hier downloaden:   KREMER-Bulletin -16-05-24

Voor de geïnteresseerde lezer heb ik mijn bijdrage hieronder integraal opgenomen.

@Theo, geniet, het ga je goed. Wij houden contact!

 

Rotterdam, mei 2016

Maarten Tromp

 

Het Theo Kremer-arrest 

 

Stel het is jaren later en iemand vraagt u waar het Theo Kremer-arrest over ging. U denkt na, maar weet het niet, of niet meer. U biecht dat eerlijk op (zoals Theo ook zou doen), waarna u samen gaat brainstormen.

 

Eerst komt ter sprake wie Theo was. Al snel worden de volgende aspecten genoemd: personenschade, bobo en makkelijk spreker. Een link met een gewezen arrest levert het echter nog niet op.

 

Wat voor persoon was Theo? Was hij een LSA-advocaat, een Don Quichot van verzekeraars, of eerder een Sherlock Holmes? Theo bleek van alle drie de personages elementen te bezitten. Zo komt u niet verder. U gaat daarom inzoomen op zijn hobby’s, gewoontes en stokpaardjes.

 

Wijn wordt als eerste genoemd, in één adem met kwaliteit boven kwantiteit. Eten wordt genoemd, ook weer in dezelfde combinatie. Vrouwelijk schoon wordt nu ook genoemd, waarbij discussie ontstaat over de vraag wat Theo belangrijker vond: kwaliteit of kwantiteit.

 

Verschillende scenario’s voor het arrest dringen zich langzaam op.

 

Kinderen waren niet bij het arrest betrokken, want die had Theo niet. Een auto was er ook niet bij betrokken, want Theo had geen rijbewijs. Of het moest een taxi zijn, maar bij het taxi-arrest was een kind betrokken, dus dat was het ook niet.

 

Zou hij dan één van die gasten zijn geweest die na een mooi diner in een restaurant, en drie flessen wijn verder, de rekening niet wilde betalen? Nee, want Theo betaalde altijd (en voor iedereen)! Ging het dan om een medische misser? Was het hart van Theo te groot, of juist te klein? En zat het wel op de goede plaats?

 

Betrof het een vliegramp? Tenerife kan het niet zijn geweest, want Theo ging liever naar Fuerteventura. En TK rijmt weliswaar op MH, maar Theo is geen nummer, laat staan nummer 17. De Bijlmerramp dan? Na die ramp stond in elke huiskamer een vleugel. En Theo Kremer hield van muziek.

 

Of een gevalletje overlast? Theo kon namelijk niet tegen mensen die tijdens bijvoorbeeld de Carmina Burana doorpraatten. Of was Theo misschien de buurman van de beruchte kraaiende haan? Waarschijnlijk niet, want – hoewel vogelaar – Theo hield niet van kip. Bovendien worden volgens uw gesprekspartner overlastzaken eerder geassocieerd met de rijdende rechter, dan met het opperhoofd van de bende van professionele procestijgers.

 

U betwist dat Theo Kremer een procestijger was. Hij was namelijk een voorstander van het harmoniemodel. Zo iemand kun je bezwaarlijk een procestijger noemen. Ook was Theo een voorstander van normering. Als je voor normeren bent, houd je je ook altijd aan de normen. Dan procedeer je niet. Of het moet over het indemniteitsbeginsel gaan, want daar was Theo op gepromoveerd. Dat verklaarde ook zijn pleidooi voor normering, want – heaven forbid – een slachtoffer zou eens iets te veel krijgen.

 

Al met al komt u niet verder. Zou Theo dan misschien de eer en goede naam van iemand hebben geschonden? Nee, toch zeker! Of het zou om hemzelf moeten gaan, want hij was een koning in zelfspot. En als hij anderen dan toch afzeek, dan deed hij dat op zo’n manier dat die ander hem dat niet kwalijk nam. In het openbaar sabelde Theo je graag neer, maar dat deed hij met stijl en zonder rancune. Zo beschouwd zou hij een perfect advocaat kunnen zijn geweest. Maar ja, zijn sollicitatie liep destijds op niets uit. En u weet: wenn man nichts wird, wird man Wirt. Und wenn auch das nicht ist gelungen, geht man in Versicherungen. Daarin was hij zo succesvol dat er zelfs een innovatieprijs naar hem is vernoemd.

 

Uiteindelijk bleek de inzet van het Theo Kremer-arrest geen recall van een gebrekkig product, maar – heel innovatief – de recall van een onvervangbaar, uniek persoon. De Hoge Raad overwoog dat het moeilijk zou worden, maar dat de branche toch echt zonder Theo Kremer verder zou moeten.