Beste mensen,

Laatst was ik op de SEH van een Rotterdams ziekenhuis in verband met een infectie. Omdat ik misschien een nachtje moest blijven, werd alvast een infuus voorbereid. Een jongedame kwam met een naald naar mij toe, gevolgd door de hoofdzuster. “Maakt u zich geen zorgen, ik heb vaker geprikt” zei zij nog. “Ik maak mij helemaal geen zorgen, want u weet mijn beroep nog niet”, zei ik heel rustig. Beide dames begonnen te lachen. “Bent u anesthesist dan?”, vroeg de hoofdzuster. Nee, zei ik, “ik ben een letselschadeadvocaat”. Weer begonnen de dames te lachen. De jongedame prikte van de weeromstuit echter wel mis, waarna de hoofdzuster mij moest prikken. Ik had meteen spijt van mijn opmerking…

Hoe anders verliep het bij een collega letselschadeadvocaat die een plekje tussen zijn neus en lippen moest laten verwijderen. Ook hij vertelde aan de chirurg wat voor beroep hij had. Maar hij kreeg een prachtig mooie ad rem reactie. Zo mooi dat hij er het volgende “Ikje” over schreef in de NRC:

“De chirurg moest flink snijden om een kwaadaardige plek te verwijderen tussen mijn neus en lippen. Met een collega overlegde ze langdurig hoe het beste gesneden kon worden zonder mijn schoonheid onevenredig aan te tasten. Het overleg duurde lang. Ontspannen door de verdoving zei ik: “Nu u het niet eens kunt worden, lijkt het me goed u erop te wijzen, dat hier een advocaat ligt, die u bij een verkeerde snee per ommegaande aansprakelijk zal stellen.” De chirurg: “U vergeet dat ik hier een heel scherp mes in mijn handen heb.“

Frans Weijzen

Kortom: in de medische zorg kan gelukkig – ondanks de drukte – af en toe ook nog worden gelachen.

Rotterdam, december 2022

Maarten Tromp